ებრაული შეტევა ირანზე

     ამერიკა უკვე დიდი ხანია, გაჰყვირის, რომ ირანს ატომური ბომბის გაკეთება უნდა და მზად არის რომ მას ამ საქმეში ხელი შეუშალოს, მათ პრევენციული დარტყმების გეგმაც კი შეიმუშავეს, ამერიკის გარდა არც სხვა არის კმაყოფილი ირანული ატომური პროგრამით, ევროპა, შუა აზია თუ არაბულ-სუნიტური სამყარო, მაგრამ არის კიდევ ისრაელი, რომელსაც ყველაზე მეტი სურვილი აქვს ამ პროგრამის დასამარების, ისრაელს გარკვეული საშიალებები აქვს ამის განსახორციელებლად მაგრამ, ეს ყველაფერი ძალიან რთული შესასრულებელი იქნება, ისრაელი დიდი ხანია ატარებს ბეგინის დაშინების პოლიტიკას, რომლის მიხედვით არავის არ უნდა ჰქონდეს რეგიონში ატომური იარაღი, ხოლო თვითონ აცხადებს, რომ არ აქვს მაგრამ თუ დასჭირდა გამოიყენებს, ირანს ეს ნაკლებად აწუხებს და ცდილობს პროგრამა გაზარდოს. 

      თეირანსა და თელ-ავივს შორის 1600 კმ-ია, რაც საკმაოდ შორია ისრაელს კი აქვს განახორციელები შორეული სამხედრო კამპანიები, როგორიც იყო ერაყში ოზირაქის რეაქტორის დაბომბვა 1981 წელს, ანდა 2007 წელს სირიაში დაი აზ ზაურის რეაქტორის დაბობმვა მაგრამ ირანი მაინც მეტად რთული საკითხია.  შეტევა ავიაციის დახმარებით დასაშვებია მაგრამ არა შესაძლებელი, ამისთვის სამი გზა არსებობს, პირველი და ყველაზე მოკლე ფრენა იორდანიის და ერაყის გავლით პირდაპირ ირანზე, მაგრამ ამ ფრენის შემდეგ ეჭვქვეშ დადგება იორდანულ ებრაული მშვიდობა, რომელსაც ხელი 1994 წელს მოაწერეს და დღემდე იცავენ, შემდეგი გზაა სამხრეთით ფრენა იორდანიაზე, საუდის არაბეთზე და ერაყზე მაგრამ აქ იგივე პრობლემებს საუდის არაბეთიც ემატება, მესამე გზა ჩრდილოეთიდან მიდის სირიის ტერიტორიაზე, თურქეთის საზღვრის გაყოლებაზე, ჩრდილოეთ ერაყის გავლით, მაგრამ ეს ყველაზე გრძელი გამოდის, ამ მანძილზე ებრაული თვითმფრინავები უკან ვეღარ დაბრუნდებიან, ამავე დროს ამ დონის ოპერაციის ჩატარებას უმაღლესი ტექნოლოგიების ფლობა და ცოდნა სჭირდება, რისი გარკვეული გამოცდილებაც აქვს ისრაელს 2007 წლის სირიული ოპერაციის შემდეგ, რომელშიც მან ბომბდამშენებთან ერთად სარადარო სისტემის ჩამხშობი თვითმფრინავი Gulfstream G 550 გამოიყენა, F-15 და F-16 ტიპის თვითფრინავები ასევე საჰაერო საწვავის გამწყობი თვითმფრინავი გამოიყენა, მაგრამ ეს იყო სირიის წინააღმდეგ, ირანის საჰაერო თავდაცვა კი გაცილებით ძლიერია, ირანის განკარგულებაშია ბრიტანული Rapier, ფრანგული Crotale, რუსული C-3000 და ამერიკული ხელის საზენიტო სისტემა Stinger, ამ ყველაფერ დამატებული 158 ირანული თვითმფრინავი, ასე რომ თვითმფრინავებით შეტევა ფაქტურად შეუძლებელია. 

            არის მეორე საშუალება ებრაული ბალისტიკური რაკეტები Jericho-3 რომელიც ნამდვილად მიაღწევს ირანის ტერიტორიის ნებისმიერ წერტილს, მაგრამ არის დამიზნების პრობლემა, მიწაში დამარხული ირანული რეაქტორები, მხოლოდ რამოდენიმე კვმ არის და რთულია მისი ამ სიშორიდან ნასროლი რაკეტით დაზიანება. 

            კიევ ერთი პრობლემაა ირანული რეაქტორების სიუხვე, რომელთა ერთი შეტევით დანგრევა ზედმეტად რთული იქნება ებრაული არმიისთვის ამისთვის მას თვიტმფრინავების კოლოსალური რაოდენობა დასჭირდება რაც არ გააჩნია, რამოდენიმე შეტევასეც ვერ განახორციელებს, პირველის მერე მომდევნობი გაცილებით რთული იქნება, მთავარ ოთხეულს ისპაჰანს, ნათანს, არაკს და ბუშერს კიდეც რომ დაარტყას არ არის დაზღვეული, რომ ირანს სხვა საიდუმლო ობიექტებიც არ ექნება, თან შეიძლება თითო ობიექტზეც კი რამოდენიმე შეტევა დასჭირდეს ვინაიდან ირანელებს ის 35 მეტრამდე აქვთ მიწაში დამარხული და ზემოდან რკინა-ბეტონის ხალიჩა გადაკრული. 

              ზემოთ ჩამოთვლილი პრობლემების გარდა არის კიდევ ის თუ რა შედეგები შეიძლება მოჰყვეს ამ შეტევებს, ნებისმიერი სადგურის აფეთქება მოჰყვება მძიმე ეკოლოგიური შედეგები, მოხდება უამრავი რადიოაქტიური ნივთიერების გამოტყორცა, რომლის გაუვნებელყოფაზე საზრუნავადაც შუა ომის დროს არავის ეცლება, ასევე მეზობელი სახელმწიფოების ფაქტორი, არავის არ უნდა ვინმე მის გვერდით ატომურ რეაქტორებს აფეთქებდეს, რადიაცია ქარს ადვილად დაყვება, ქარი კი საკუთარ ჭკუაზე დადის. 

                 ირანს კიდე შეუძლია გამოიყენოს საკუთარი ბალისტიკური რაკეტები Shahab-3, რომლის დამიზნების სიზუსტით აღარავინ დაინტერესდება და პირდაპირ ესვრიან ისრაელ განურჩევლად სამხედროსა და სამოქალაქოსი, და ასევე ირანის კეთილი მეგობარი ჰამასი და მეგობრები, სიტუაციის არევითანავე ნამდვილად ყველა საშალებას გამოიყენებენ ისრაელის წინააღმდეგ. 

              ასე რომ ირანული ატომი უფრო საშიშია თუ დანგრეული ირანი ჯერ კიდევ გასარკვევია.   

   

P.S. სხვა თუ არაფერი ბენზინი გაძვირდება.

კორეა ორი სახელმწიფო ერთი ქვეყნა / Korea zwei staat ein land

      ,,ძვირფასი ლიდერი" კიმ ჩენ ირი 2011 წლის 19 დეკემბერს გრდაიცვალა და მოჰყვას ამას ახალი მოსაზრებები იმის შესახებ თუ რა შეიძლებოდა, მომხდარი ორ კორეას შორის მით უმეტეს როცა ჩინეთიც მწარე კომუნისტობას ნელ-ნელა თავს ანებებს, რუსეთს სხვა ინტერესები უფრო სანერვიულო აქ და ჩრდილო კორეაც მხოლოდ ირანისთვის რაკეტების სქემების მიმწოდებლადღა რჩება. როგორც ჩანს ჩრდილო კორეული სახელმწიფოს მმართველობას კიმ ჩენ ინი ჩაიბარებს, რომელსაც დასავლური განათლება გააჩნია და ახალგაზრდაც არის, მას კიდე თავის გამოსაჩენად ერთი გზა აქვს დაიწყოს კორეაში ცვლილებების გატარება, რაც მამამისმა ქნა უარესის მოფიქრება ცოტა რთული იქნება ამიტომ მოუწევს რამე უფრო ლიბერალური ჩაიდინოს, რაც ალბათ მამამისის საძმოსთან დაპირისპირებაში გადაიზრდება და მერე დიდი არეულობა ..... 

       და ახლა მაინც ვინ არიან კორეელები:   ორივე კორეული სახელმწიფო კორეის ნახევარკუნძულზე მდებარეობს, აზიის აღმოსავლეთ რეგიონში, კორეის ნახევარკუნძულის ფართობი 223,000 კვ/კმ-ა. საიდანაც 99,392 კვ/კმ სამხრეთ კორეას ეკუთვნის. მოსახლეობა ჩრდილოეთს 24,000,000 ჰყასვ სამხრეთს 50,000,000.  ჩრდილოეთ კორეას ჩინეთი, რუსეთი და სამხრეთ კორეა ესაზღვრება ესაზღვრება. სამხრეთს მარტო ჩრდილო კორეა. კორეის ნახევარკუნძულის დასავლეთით ყვითელი ზღვაა, აღმოსავლეთით იაპონიის ზღვა რომელსაც თვითონ აღმოსავლეთის ზღვას ეძახიან იაპონელების ჯინაზე, რომელიც სულ რაღაც 200 კმ-შია კორეიდან დაცილებული. ჩინეთის, რუსეთის და იაპონიის მეზობლობამ კორეის ისტორიას ბევრი შემატა, განსაკუთრებით ჩინეთის და იაპონიის მეზობლობამ, რუსული ფაქტორი უფრო XX საუკუნიდან იჩენს თავს.  კორეის ტერიტორიაზე პირველი ერთიანი კორეული სახელმწიფო 676 წელს ჩამოყალიბდა, სილას სამეფომ რომელმაც 935 წლამდე გაძლო დიდი როლიო შეასრულა კორეელი ერის ჩამოყალიბებაში,  1392-1910 წლებში კორეას ჩუსონთა დინასტია მართავდა მთელ ამ პერიოდში კორეა ხან დაიშლებოდა ხან ისევ გაერთიანდებოდა, ამ პერიოდში ჩამოყალიბდა სამი ძლიერი სამთავრო კოგურიო, პეკჩე და სილა, ნომინალურ მმართველად სილლა ითვლებოდა თუმცა ხშირად ვერ ახერხებდა თავის მოვალეობის შესრულებას, XI საუკუნეში მოხდა ჩინელი ხიტანების შემოსევა, XII საუკუნეში უკვე ჯუჩები შემოიჭრნენ ჩრდილოეთიდან,  XIII საუკუნეში მონღოლთა შემოსევა და ბოლო დიდი შემოსევა XVII საუკუნეში მანჯურიელებმა მოაწყვეს, კორეაში ბუდიზმი ძირითადი რელიგიაა, ჩრდილოეთში აბსოლიტური უმრავლესობით, სამხრეთში მოსახლეობის 3/4-ით, დანარჩენი 1/4 ქრისტიანობის პროტესტანტულ და მცირედიც კათოლიკურ მიმართულებას მიყვება. კორეული ანბანის ჰანგულის ძირი ჩინური ანბანი კანჯია, მაგრამ კორეელებმა ის რაოდენობაში შეამცირეს და უფრო გეომეტრიული ფორმები მისცეს რითაც ის ბუდისტური პაგოდების საძირკვლის ფორმებს მიამსგავსეს. 

            კორეულ იაპონური ურთიერთობა განსაკუთრებით მას შემდეგ გაცხოველდა რაც XVI  საუკუნეში, იაპონია შოიგუნების მმართველმა დინასტიამ გააერთიანა, და გადაწყვიტა რეგიონში ჩინური გავლენა მოესპო, ამისათვის კი კორეის პლაცდარმად გამოყენება გადაწყდა, იაპონელებიც 1592 და 1597 წლებში შეიჭრენ კორეაში, მაგრამ ჩინელებსაც არ ეძინათ და კორეელმა ადმირალმა იე შუნ სიმ ჩინელთა დახმარებით, დაამარცხა იაპონელები იე ქვეყნის ნაციონალური გმირი გახდა. ( ამ ომში მოხდა პირველად დაჟავშნული კრეისერის გამოყენება)    

      300 წლის შემდეგ უკვე 1894 წელს იაპონელები ისევ შეიჭრნენ კორეის ტერიტორეაზე ისევ ჩინეთის მუღამზე მოსულები, და 1904 წელს უკვე რუსეთ-იაპონიის ომის დროს მანჯურიაზე კონტროლის მოსაპოვებლად. 1910 წელს კორეა საბოლოოდ იქცა იაპონიის კოლონიად, ამ პერიოდში დაიწყო კორეელთა შორის კოლექტიური აზროვნების ჩამოყალიბება, იაპონელები ყველაფერს აკეთებდნენ კორეაში, სკოლებში აიკრძალა კორეული, შინთოიზმი ძალით ვრცელდებოდა, ძალოდობა და მონობა ყოველდღიურობად იქცა, ეს ყველაფერი კი მხოლოდ 1945 წელს დამთავრდა როცა იაპონია ამერიკელებმა 2 ატომური ბომბით გაასწორეს, მაგრამ დაიწყო ახალი, ჩრდილოეთიდან გამარჯვებული საბჭოთა კავშირი შემოვიდა, სამხრეთიდან აშშ და 38 გრადუსიან პარალელეზე გამყოფი ხაზიც გაავლეს, ორი რესპუბლიკის დაარსების წელი კი იყო 1948, საბჭოელებმაც და ამერიკელებმაც ორივემ დაარსეს პატარა სატელიტი მთავრობები,  უკვე 1950 წელს ომი დაიწყო თითქმის გამარჯვებული ამერიკელების წინსვლა ჩინეთმა შეაჩერა რომელმაც 800,000 კაციანი საზარბაზნე ბატალიონები ჩართო ომში, ამერიკელებმაც თავის სამხრეთ კორეელ მოკავშირეებთან ერთად უკან დაიხიეს და სეულიც კი დაკარგეს მაგრამ 1953 წელს პანმიონის მოლაპარაკებებით ისევ აღსდგა საზღვარი 38 პარალელზე. ქვეყანა ომისგან დაინგრა 2 მლნ-მდე ჯარისკაცი და 2,5 მლნ სამოქალოქო პირი შეეწირა მთელ ამ ყველაფერს, 250 კმ-იანი საზღვარი, 4 კმ-სიგანაზე დემილიტარიზებულ ზონად გამოცხადდა თუმცა ორივე მხრარემ მთელი სიბეჯითით დანაღმა. ახლა გარკვეულ გაუნაღმავ ტერიტორიებზე ჩრდილოელებს თავიანთი მოქალექეები სამხრეთელებს თავიანთი მოქალაქეები და უცხოელი ტურისტები დაყავთ და უყვებიან თუ როგორი საზიზღარი მეზობლების გვერდით უწევთ ცხოვრება. 

               ამჟამად ფაქტიურად შანსი არ არის იმისა, რომ ეს ორის სახელმწიფო გაერთიანდეს, ორივე სწრაფად ზრდის შეიარაღების ხარისხს და რაოდენობას ჩრდილოეთი უკვე დიდი ხანია ატომურ გამოცდებს ატარებს, (ბოლოს 2009 წლის მაისში მოაწყო) უკვე ორ საფეხურიანი ბალისტიკური რაკეტის აწყობაც შეძლეს რომელიც თუ რამე საქართველომდეც მოფრინდება. სამხრეთი კი ასეთ სერიოზულ შეიარაღებაში აშშ-ს იმედზეა რომელიც დიდსულოვნად იცავს სამხრეთის ინტერესებს ჩრდილოეთის მიმართ.